Kahverengili Bir Dünya

Anın parçalanmaz geçitleri paramparça oldu. O boşluktan içeri ışık girdi. Esaretinde bağımsız bir içtenlikle Sildi göz yaşlarını. Sırılsıklam karşılaşırsan kendine Şaşırma! Sınırlı anlayışlarınla Dağıldın bu çatışmada Ama yok olmadın da o farkındalıkta! Simge Damar

Şimdi o manzaraya sırtını dönmüş bir kız Gözünü çatlayan duvarın yarasına dikmiş Hafif değildi bu kırgınlık Işıkları kapatıyor artık Dayanamıyor... Kokunun hafızadaki hükmü Nefesini kesmiş, titrek Boğazına dizilmiş tüm güzel anılar Günün en güzel saatlerinde... Simge Damar

  Çok eskidi bakışmalar baş başalar Sessizlik saatlerini çalan çanlar Şimdi bir bahar akşamı kokusu Bol sohbetli, çaylı Hava hafiften esiyor Gün batımının o nahoş turuncusu  Bizde sohbetler doğuruyor O bahar akşamlarının  Ilık sohbetleri Dönme dolap gibi Aynı yere defalarca gelir Biz yine de güleriz.

Gözlerini kapatıp huzurlu bir ölümü tasarladın mı kendine? Yemyeşil bir ormanın içinde ya da sarp bir kayalıkta uçurumun kenarında... Kendi uçurumumuz, ölümümüz değil midir zaten ? Ahşap evlerde takılı kaldı rüyalarımız. Halbuki kanepede şöyle bir uzanıp kitap okumalıydık. Bir pencere açılıyor aydınlığa doğru Yükseklerde süzülen kuşlar sesleniyor Bembeyaz bir karanlığın içinde kalmış Önünü göremeyen Şu insanlara... Gökyüzünde yedi yıldız göz kırpıyor Karanlıkların en dibinden  Varla yok arası Bu sessizliği bozuyor. Duyuyor musun? Şarkı söylüyor. Simge Damar  

Yangınlardı insanın kaderi Gölgemden çıktılar karşıma İşte halimiz ortada Çocukların avuçlarında Bulutlar var Kırmızı toprakta iri güneş Habercisi Vaktinde bir aydınlığın! Simge Damar